Μια απολαυστική, ευφάνταστη,
"Τα γατάκια υπάρχουν", μια ιστορία του Νίκολας Λέναρντ
Ήταν αρχές Σεπτεμβρίου όταν μπήκα στο γραφείο του νέου μου
ψυχολόγου σε ένα κτίριο σε μια πλατεία στο Μπέβερλι της Μασαχουσέτης. Είχα
μόλις επιστρέψει πρόσφατα από ένα μέρος που ήταν βαρύ για την ψυχή μου, και
κατά κάποιο τρόπο αυτό μεταφράστηκε σε διαταραγμένη ψυχική υγεία, καθώς η
ψυχική μου υγεία προφανώς δεν είχε επαρκή κεφάλαια για να πληρώσει τους φόρους
της. Πήγαινα μόνο κατόπιν παράκλησης της μητέρας μου - πιστέψτε με, πήγα
με το ζόρι. Δεν θα είχα πάει με δική μου θέληση.
Το δωμάτιο ήταν υπερβολικά εντυπωσιακό δεδομένου ότι
επρόκειτο για γραφείο ψυχανάλυσης: πράσινος δερμάτινος καναπές, παράθυρο με θέα
στο πάρκινγκ, πίνακας με ιστιοφόρο, λάμπα με τόσο αμυδρό φως που ίσως ήταν
καιρός να την αλλάξουν.
Σε εκείνα τα δύο δευτερόλεπτα που πέρασαν από τη στιγμή που
μπήκα στο δωμάτιο, αρχικά σκέφτηκα ότι ήμουν σε λάθος δωμάτιο, αλλά στη
συνέχεια σκέφτηκα ότι ο ψυχολόγος μου είχε αργήσει, οπότε πήγα και κάθισα σε
μια καρέκλα μπροστά από τον πράσινο καναπέ, αφού έκλεισα την πόρτα. Αμέσως
μόλις κάθισα, είδα τον ψυχολόγο μου να κάθεται στον πράσινο καναπέ. Αυτός,
αυτή, αυτοί... δεν ήταν μεγαλύτεροι από ένα γατάκι, επειδή ήταν γατάκι.
Σαν από ευγένεια, όπως όταν μπαίνεις σε κάποιο δωμάτιο όταν
κάποιος είναι γυμνός, ανασηκώθηκα από την καρέκλα μου, έτοιμος να φύγω, αλλά το
γατάκι ούτε με καλωσόρισε ούτε με αποχαιρέτησε, απλώς με κοίταξε. Το τρίχωμά
του ήταν λευκό, και χνουδωτό αλλά με αιχμές, σαν να μην ήξερε ακόμα ότι έπρεπε
να είναι χνουδωτό. Πριν εξετάσω περαιτέρω το γατάκι, γύρισα και είδα ένα
διδακτορικό στον τοίχο. Ήταν ο ψυχολόγος μου τελικά. Κοίταξα ξανά το γατάκι.
Λίγο αμήχανος, είχα κάποιες λέξεις κολλημένες στα χείλη μου σαν τσιχλόφουσκα,
αλλά δεν έβγαινε τίποτα. Ήθελα να ζητήσω συγγνώμη για το ότι δεν πίστεψα ότι
ήταν ο ψυχολόγος μου, αλλά αυτή η συγγνώμη κόλλησε στην έκπληξή μου, οπότε απλά
έκατσα εκεί με το στόμα ανοιχτό.
Το γατάκι... ο ψυχολόγος μου εννοώ... είχε μάτια σαν τον
μπλε ουρανό, κόρες σαν πλανήτες που δεν είχαν διαλέξει ακόμα χρώμα. Τα αυτιά
του, που έμοιαζαν τόσο μεγάλα λόγω του πόσο μικροσκοπικό ήταν το πρόσωπό του,
είχαν λίγο καφετί. Είχε καφετί γούνα στους ώμους και στην πλάτη σαν ένα είδος
μπορντό σακάκι. Ήταν εντυπωσιακό. Πρέπει να έκατσα εκεί για ένα ολόκληρο λεπτό
χωρίς να έχω ιδέα τι να κάνω ή να πω. Ο ψυχολόγος μου φαινόταν να ακτινοβολεί
σοφία.
Σε μια στιγμή που φαινόταν ότι έπρεπε να γείρει το κεφάλι
του, δεν το έκανε. Είχε κάποιου είδους αυτοσυγκράτηση παρά την ηλικία του. Στην
πραγματικότητα, αυτό έκανε τον μικρό μου θεραπευτή να μοιάζει με κάποιο είδος
αρχαίου διαστημικού όντος. Εγώ ήμουν στην πραγματικότητα το γατάκι και δεν
ήξερα τίποτα.
Έσκυψα μπροστά και έτριψα τα χέρια μου μεταξύ τους, θυμάμαι
να το κάνω αυτό, και έτσι ξεκινήσαμε. Εξήγησα και άκουσε, και μάλιστα
αδιακρίτως. Έδειχνε μάλιστα να ενδιαφέρεται . Αυτό έκανε εκείνη τη συνεδρία της
μίας ώρας να φαίνεται μεγαλύτερη, ο χρόνος απλωνόταν σαν γλυκό του κουταλιού.
Ένιωθα λες και περπατούσαμε στο διάστημα μαζί με τον ψυχολόγο μου σε εκείνο το
μικρό δωμάτιο. Φανταστείτε τον Ιντιάνα να διασχίζει εκείνη τη γέφυρα με το άλμα
πίστης στην Τελευταία Σταυροφορία, έτσι ένιωθα όταν έλεγα τα προβλήματά μου
στον ψυχολόγο μου. Άνοιγα και διέσχιζα εκείνο το φαράγγι χωρίς γέφυρα,
οδηγώντας την καταπονημένη ψυχή μου στο γατάκι.
Όπως ο Χειμώνας κάνει ξανά τον κύκλο του στην Άνοιξη,
κατέληξα να κλαίω. Όχι, δενκατέληξα απλά να κλαίω - θεραπεύτηκα. Μακάρι να ήταν
δυνατόν να σφίξω το χέρι μιας γατούλας, γιατί αν ήταν τότε θα είχα σφίξει το
χέρι του ψυχολόγου μου με θέρμη.
Όταν σηκώθηκα, και αυτό σηκώθηκε και περπάτησε στον καναπέ.
Τελικά μίλησε. Υπήρχε κάποια ανησυχία στο νιαούρισμα του, αλλά ήταν το είδος
που έχει ένας προπονητής. "Νιάου!" Άδραξε τη μέρα.
"Νιάου." Πίστεψε. Μα το Θεό, το έκανα, βγαίνοντας από το γραφείο της
Δρ Φοίβης με ένα ανανεωμένο χαμόγελο.
Όταν επέστρεψα την επόμενη εβδομάδα, η Δρ Φοίβη δεν ήταν
εκεί. Στη θέση της υπήρχε μια γυναίκα με ένα καστανό ζιβάγκο και ένα ντοσιέ.
"Πού είναι... πού είναι η Δρ Φοίβη;" Ρώτησα.
Εκείνη κάπως χασκογέλασε. "Μάθιου, εγώ είμαι η Δρ
Φοίβη".
"Όχι, δεν είσαι."
Έδειξε με το στυλό της το διδακτορικό στον τοίχο.
"Αυτό δεν είναι δικό σου". Είπα.
" Ε, λοιπόν, αυτό είναι το όνομά μου εκεί πάνω.
Φαίνεται ότι έχεις πρόβλημα με την εμπιστοσύνη. Πόσο καιρό συμβαίνει
αυτό;"
" Η αληθινή Δρ Φοίβη δεν θα με ρωτούσε κάτι
τέτοιο". Χλεύασα, ενώ σηκώθηκα. Τα νιαουρίσματα της Δρ Φοίβης αντηχούσαν
στην καρδιά μου σαν ένα μακρινό σήμα από το διάστημα.
"Πού είναι η Δρ Φοίβη;" Ρώτησα.
"Μάθιου, θα ήθελες να πάμε μια χαλαρωτική βόλτα
μαζί;"
"Όχι, κυρία μου. Θέλω να μιλήσω με την Δρ Φοίβη".
Τελικά, η απατεώνισσα μου είπε την αλήθεια. "Έχασε την
άδειά της".
"Έχασε την άδειά της;!;!"
"Κακή πρακτική."
Ήμουν εξοργισμένος. Εξοργισμένος. Έφυγα με αποφασιστικότητα,
διασχίζοντας τον λευκό διάδρομο. Άκουσα την απατεώνισσα να κάνει ένα
τηλεφώνημα, αλλά δεν έδωσα σημασία. Κατέβηκα τις σκάλες, και το κατέβασμα κάθε
σκαλοπατιού έμοιαζε με τις συστολοδιαστολές της καρδιάς μου. Μπήκα στο
αυτοκίνητό μου και άρχισα να οδηγώ. Μπήκα στα McDonalds, ορμώντας μέσα στην
κουζίνα για να ψάξω για τη Δρ Φοίβη, αλλά το μόνο που αντίκρισα ήταν μερικά
απορημένα βλέμματα.
Πήγα σπίτι και προσπάθησα με κάθε τρόπο να κάνω μια έρευνα
για την Δρ Φοίβη. Έμαθα ότι η Δρ. Φοίβη δεν έπρεπε να είναι στο δωμάτιο μαζί
μου εκείνη τη μέρα. Η άδειά της είχε ανακληθεί επειδή δεν τηρούσε το πρότυπο
DSM-5. Το γατάκι δεν το απασχολούσε το DSM-5. Αυτό την οδήγησε να κάνει πολλές
διαγνώσεις που οι συνάδελφοί της θεωρούσαν επικίνδυνες, αλλά νομίζω ότι εκείνη
προσπαθούσε να εμπνεύσει τους πελάτες της. Η απατεώνισσα είχε τελικά δίκιο,
αλλά αυτό δεν άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο με επηρέασε η δρ Φοίβη.
Είναι δύσκολο να βρεις ένα γατάκι όταν σε κυνηγούν οι
άνθρωποι με τα λευκά.
Υπάρχουν κάποιες πόλεις στη Μασαχουσέτη που έχουν προβλήματα
με αρουραίους. Έψαξα εκεί γιατί σκέφτηκα ότι η Δρ Φοίβη μπορεί να χόρταινε με
ωραίους παχουλούς και ζουμερούς αρουραίους της Μασαχουσέτης. Μετά πήγα στο
Σάλεμ και περπάτησα στην ακτή, κάθισα δίπλα σε παλιές εγκαταλελειμμένες
προβλήτες όπου τα σκάφη ήταν καφέ και σάπια, και κοίταξα την ακτή ψάχνοντας για
αποτυπώματα από πατούσες, καθώς η Δρ Φοίβη μπορεί να χόρταινε με πράγματα
κρυμμένα στην άμμο. Στράφηκα πίσω για να αντικρίσω το δρόμο και το μόνο που είδα
ήταν άνθρωποι και περιστέρια. Ναι, πήγα να ελέγξω στο PetCo, αλλά δεν βρήκα την
Δρ Φοίβη. Τα γατάκια που συνωστίζονταν στο χώρο της μάντρας δεν είχαν
διδακτορικό στην ψυχολογία.
Σταμάτησα και έφαγα ένα κουλούρι και μετά συνέχισα την
αναζήτησή μου.
Έψαξα μέχρι που τη βρήκα να τρέχει μέσα σε ένα χωράφι με
κοντό γρασίδι στο Σουάμσκοτ, κυνηγώντας τίποτα άλλο εκτός από την ίδια τη ζωή.
Ήταν τόσο χαριτωμένος όσο και εμπνευσμένος ο τρόπος με τον οποίο το κεφαλάκι
του κουνιόταν παράλληλα με τις κινήσεις του, μου θύμισε τον τρόπο με τον οποίο
οι μποξέρ αναπηδούν στη θέση τους. Με είχε ήδη θεραπεύσει, αλλά τότε ήταν που
βρήκα τον εαυτό μου να δημιουργεί τη δική του σοφία - και όχι τη σοφία της Δρ
Φοίβης. Όσο υπάρχουν γατάκια, ποιος είναι ο λόγος να είσαι λυπημένος; Εφόσον
κάπου ένα γατάκι παίζει μέσα στο χορτάρι, ποιος είναι ο λόγος να κατσουφιάζεις;
Αφού κάπου ένα γατάκι γλύφει λίγη σάλτσα κοτόπουλου ή γλείφει το βούτυρο από το
τοστ σου όταν δεν κοιτάς, ποιος είναι ο λόγος να πίνεις για να ξεχνάς; Το
γατάκι "κλέβει" τη γεύση του βουτύρου επειδή είναι νόστιμο και αυτό
εντείνει την απόλαυση της γατίσιας ζωής του.
Με αυτή τη φιλοσοφία αντιμετωπίζω τώρα πια την ζωή. Όταν
βρίσκομαι σε δύσκολες στιγμές, θυμάμαι τη Δρ Φοίβη, αναπαράγω τα νιαουρίσματα
της σοφίας της στο μυαλό μου, θυμάμαι πώς με χτύπησαν σαν μπουκάλι που βαφτίζει
καράβι. Τι ωραίος τρόπος να βαφτίσεις το ταξίδι της ζωής σου, με νιαουρίσματα
από ένα γατάκι.
